Column: Vreemdelingen, vrienden, brothers & sisters
| starnieuws | Door: Redactie
Vier maanden geleden waren we vreemdelingen voor elkaar. Meer dan honderd journalisten uit 94 landen, bijeengebracht in het China International Press Communication Center Program 2025 door een gedeelde passie voor verhalen vertellen,
maar met totaal verschillende achtergronden. We spraken verschillende talen, hadden uiteenlopende gewoontes, en soms leek het alsof de afstand tussen ons onoverbrugbaar was. Toch gebeurde er iets bijzonders.Langzaam, dag na dag, werden we meer dan alleen collega’s. We werden vrienden. Broeders en zusters in het vak, in de zoektocht naar waarheid en verbinding. We leerden elkaars taal, al was die soms gebrekkig en vol haperingen. Maar juist in die imperfectie schuilde de schoonheid — want communicatie was meer dan woorden alleen. Het was een glimlach, een blik, een luisterend oor. Het was het delen van verhalen die ons menselijk maakten,
ongeacht afkomst of overtuiging. We hebben onze dromen en angsten gedeeld; in een tijd waarin de wereld vaak verdeeld lijkt, waren wij een samenkomst van verbondenheid.We kwamen in de zomer naar China, maakten de overgang naar de herfst mee en ervoeren een van de mooiste maanden. We hadden het geluk om in deze vroege winter sneeuw te zien, genoeg voor een middernachtelijke sneeuwballenwedstrijd. Voor velen was het de eerste keer dat ze sneeuw meemaakten. We dolden als kinderen op de plaza binnen ons wooncomplex. Het gelach en het geschreeuw zal menige bewoner naar het raam hebben gelokt om het schouwspel te zien.We slaagden erin twee van de meest bekende Chinese liedjes te leren: The Moon Represents My Heart en Zài Jiàn (再见). We voegden er een Engelse vertaling aan toe die onze gevoelens tot uitdrukking bracht:I'm afraid I won't get my chanceto tell you one last sad goodbyefor my dear, we might never meet againTomorrow I must leaveThis place I know, and you, so dearas we part, my tears begin to flowI will keep your face deep in my headI'll embrace memories that we hadThe days we spent togetheralways fill the chamber in my heartI promise you, my friend,to see you and I'm being honestHand in hand, we'll walk togetheragainEn nu staan we hier, op het punt om afscheid te nemen. Een afscheid dat zo zwaar valt dat het bijna tastbaar is. We omhelzen elkaar warm, wensen elkaar het beste, en tranen stromen over onze wangen. Niet alleen omdat we verdrietig zijn, maar ook omdat we dankbaar zijn. Dankbaar voor de tijd die we samen hadden, voor de verbinding die ontstond, en voor de belofte die we uitspreken om elkaar niet te vergeten.We wisten allemaal dat het afscheid onvermijdelijk was. Maar nu het moment daar is, voelt het alsof de wereld even stil staat. Want ondanks de afstand — en misschien juist daardoor — realiseren we ons hoe kwetsbaar en tegelijk waardevol deze verbondenheid is. De wereld is groot, soms onmetelijk, maar deze ervaring bewijst dat ze ook klein kan zijn. Klein genoeg om vrienden te maken uit vreemden, en groot genoeg om onze verbondenheid te laten groeien, ook al zijn we kilometers van elkaar verwijderd.In deze dagen nodigen we elkaar uit om onze landen te bezoeken, om de banden levend te houden. Want wat ons samenbracht, kan niet zomaar worden verbroken. Taal, religie, cultuur — geen van deze verschillen vormt een barrière voor ware vriendschap. Integendeel, ze verrijken ons begrip van elkaar en maken ons wereldbeeld groter en warmer.Dit afscheid is geen einde. Het is een nieuw begin. Een begin van een wereld waarin we leren verbinden op basis van menselijkheid, een wereld waarin we elkaar blijven zoeken, ook al bevinden we ons aan de andere kant van de aarde.
Want uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar hetzelfde: verbinding, begrip en vriendschap. En die vinden we, zelfs in de meest onverwachte hoeken van de wereld.
Indra Toelsie
| starnieuws | Door: Redactie
