In herinnering aan Marijke Indradebie Djwalapersad
| starnieuws | Door: Redactie
Met groot respect en diepe droefheid herinneren wij ons mevrouw Marijke Indradebie Djwalapersad, de eerste vrouwelijke voorzitter van De Nationale Assemblée. Een pionier, een strijder, maar voor ons in het Zorghotel veel
meer: tante Marijke, prinses Marijke, onze eigen familie.872 dagen maakte zij deel uit van onze zorghotelfamilie. Wat aanvankelijk bedoeld was als een kort verblijf, groeide uit tot een lange periode waarin wij haar van nabij mochten meemaken. En al die dagen liet zij zien dat ziekte haar scherpte niet kon afpakken.Dinsdagen en donderdagen waren heilige dagen: DNA-dagen. Zodra de vergaderingen op televisie werden uitgezonden, veranderde de sfeer in haar kamer. Dan zat ze rechtop, alert, klaar om te citeren uit het Ordereglement. En als ik erbij kwam, was het vaste prik: “Meneer Telgt, het Ordereglement wordt niet nageleefd!” Wat volgde
was een levendige discussie, alsof we samen in de vergaderzaal van het parlement waren. Ziekte of geen ziekte, Marijke was Marijke.Maar er waren ook momenten van humor en pure levensvreugde. Ik herinner me levendig het bezoek aan oud-president Jules Wijdenbosch, die ook in het Zorghotel verbleef. Ik bracht haar in haar rolstoel naar zijn kamer. Zodra ze elkaar zagen, brak er een brede glimlach door. “Marijke!” riep hij. En toen gebeurde het: een lachen waar moeilijk een einde aan kwam. Een harde, aanstekelijke Bosje-soort lach die de hele kamer vulde. Ik grapte nog: “Eigenlijk moeten jullie nu samen een evaluatie doen van de regeerperiode 1996–1999.” Maar de evaluatie bleef uit. Het werd lachen, alleen maar lachen. Een moment dat ik nooit meer zal vergeten.Ook bij het bezoek van politieke vrienden, zoals oud-voorzitter Marinus Bee, leefde ze helemaal op. Zulke ontmoetingen gaven haar energie en vreugde. Het maakte duidelijk dat haar passie voor de politiek nooit doofde.Wat ons diep heeft geraakt, is de betrokkenheid van haar familie. Haar hoogbejaarde vader, boven de 90, die bijna dagelijks aanwezig was. Haar jongere broer, die er dag in dag uit stond met zorg, vragen en adviezen. Haar broers en zussen, in Suriname en Nederland, die voortdurend belden of de lange reis naar Suriname maakten. Een voorbeeldfamilie. Een toonbeeld van hoe je er bent voor elkaar, ook in moeilijke tijden.Voor ons was ze niet enkel een oud-voorzitter. Ze was een symbool van kracht, een mens die ondanks ziekte haar waardigheid en humor bewaarde. Tante Marijke. Moeder. Prinses.Ik ben dankbaar dat ik 872 dagen lang deel mocht zijn van haar zorg. Dankbaar voor de discussies, de glimlachen, de anekdotes aan de rivier en in de lobby. Dankbaar dat ik heb mogen meemaken hoe groot Surinamers kunnen zijn, zelfs in hun kwetsbaarste momenten.En laat mij dit zeggen: wij in Suriname moeten leren om onze mensen liefde te geven terwijl ze nog leven. Niet wachten. Niet wachten tot ze er niet meer zijn. Want dan horen ze het niet meer. Dan voelen ze het niet meer. Dan is het te laat.Marijke heeft haar werk gedaan. Haar bijdrage geleverd. Haar stempel gezet op ons land. Maar zij laat ons ook een opdracht na: om meer liefde te tonen. Meer waardering. Meer respect.Aan de familie Djwalapersad: gecondoleerd en veel sterkte. Aan Suriname: laat ons Marijke herinneren, niet alleen als oud-voorzitter, maar als tante, als moeder, en ja… als Prinses Marijke, zoals velen haar ook noemden. En laat ons haar nalatenschap eren door te doen wat zij ons voordeed: met liefde, met kracht, met waardigheid.Wayne TelgtDirecteur RCR Medical Center (Zorghotel)
| starnieuws | Door: Redactie
