VREDESSTAAT SURINAME: WAAR BLIJFT DE ACTIE TEGEN GENOCIDE IN GAZA?
| united news | Door: Redactie
Auteur: Jef Crab, mondiaal humanist
Terwijl honderdduizenden wereldwijd protesteren tegen genocide in Gaza, blijft Suriname zwijgen. Is het nu tijd om ons uit te spreken —voor menselijkheid, voor een vredevolle toekomst en voor een wereld van overvloed voor allen?
Het volgende zijn kritische beschouwingen bij de vaagheid van de regering inzake de Palestijnse kwestie [1]. In dat artikel stelde Gregory Rusland dat het Kabinet Simons-Rusland nog geen duidelijk beleid heeft geformuleerd over de Palestijnse kwestie. Hij wees oppervlakkig op het belang van respect voor alle bevolkingsgroepen. Voor alle groepen dus. Ook zij die de oorlogsindustrie afkeuren en “slechts” vrede wensen…
In de beginfase
Zeker nu zelfs vooraanstaande Israëli’s de oorlog in Gaza expliciet als genocide hebben bestempeld.
David Grossman, een van de meest vooraanstaande Israëlische auteurs van zijn generatie, deed deze uitspraak in een interview [2] met de Italiaanse krant La Repubblica op 1 augustus 2025. Hij zei: “Dat zeg ik met immens verdriet en
Hij gaf aan dat hij jarenlang heeft geweigerd om het woord volkerenmoord te gebruiken, maar dat hij na het zien van de beelden en gesprekken met mensen ter plaatse niet anders kon. Hij beschrijft de toestand als een lawine die, eenmaal begonnen, alleen maar groter wordt en nog meer verwoesting en lijden met zich meebrengt.
Grossman is zelf diep persoonlijk betrokken bij het conflict: zijn zoon Uri kwam in 2006 om het leven tijdens de Tweede Libanonoorlog, slechts twee dagen voor een wapenstilstand. Sindsdien is hij een uitgesproken criticus van de Israëlische regering en pleit hij voor dialoog en vrede met de Palestijnen.
Zijn uitspraak krijgt veel ondersteuning omdat ook Omer Bartov, Amos Goldberg en Joshua Sobol, allen Holocaustspecialisten, de genocide veroordelen. Ook Israëlische mensenrechtenorganisaties zoals en Physicians for Human Rights en B’Tselem beschuldigen in hun rapporten[3] hun eigen regering van genocide in Gaza. Maar de protesten wereldwijd zijn wel wat omvangrijker.
Op 15 juni 2025 kleurde Brussel rood [4] en trok daarmee een rode lijn tegen genocide. Volgens de organisatie vormden meer dan 100.000 in rood geklede mensen een symbolische rode lijn door de stad, een krachtig signaal tegen wat velen benoemen als genocide op de Palestijnse bevolking in Gaza. De betoging, ondersteund door Amnesty International, 11.11.11, vakbonden en tientallen middenveldorganisaties, was niet zomaar een oproep tot vrede. Het was een aanklacht tegen het stilzwijgen van politieke leiders, tegen het uitblijven van sancties, en tegen het normaliseren van massaal geweld.
Wat deze betoging bijzonder maakt, is niet alleen haar omvang — de grootste sinds de klimaatmars van 2019 — maar ook haar morele helderheid. De organisatoren spraken expliciet van genocide, een term die tot voor kort zelden werd gebruikt in officiële contexten. Dat is veranderd.
Maar het verzet komt niet alleen van buiten Israël. Ook binnen het land groeit de onrust. In Tel Aviv en andere steden protesteren honderdduizenden Israëli’s tegen de voortzetting van de oorlog.
Op 9 augustus 2025 kwamen volgens de organisatie 100.000 mensen bijeen in Tel Aviv [5], waaronder familieleden van gegijzelden. Ze eisten een staakt-het-vuren en een uitleveringsdeal. Het protest vond plaats op het Gijzelaarsplein, dat sinds oktober 2023 symbool staat voor solidariteit met de gegijzelden.
Op 18 augustus groeide dat aantal tot 200.000 demonstranten die een einde aan de oorlog eisen [6] De protesten gingen gepaard met stakingen en blokkades. De demonstranten verwierpen het militaire plan voor Gaza-Stad en beschuldigden de regering van passiviteit in het gijzelingsdossier.
Families van gegijzelden eisen een akkoord, een einde aan het geweld, en een terugkeer naar menselijkheid. Maar onder de oppervlakte borrelt meer. Er is groeiende bezorgdheid over het morele verval van de Israëlische staat, over het lijden van Palestijnse burgers, en over het internationale imago van een land dat ooit zelf slachtoffer was van genocide.Protesten zijn echter niet zonder risico. Israëlische activisten die zich expliciet uitspreken tegen de bezetting en het geweld worden gearresteerd, uitgescholden, of fysiek aangevallen. Toch blijven ze zich uitspreken. Want zoals een demonstrant het verwoordde: “Juist een volk dat de Holocaust overleefde, mag niet in de buurt komen van soortgelijk handelen.”
Het vermoeden groeit dat de aanhoudende oorlog geen louter militair conflict is, maar een geënsceneerde stap richting het Groot-Israël – een visie die past binnen de overtuigingen van Netanyahu en zijn zionistische achterban. Het uitroeien van een bevolking is nooit slechts strategisch; het is geworteld in ideologie. Welke ideologie rechtvaardigt zulke gruwel? Die vraag moet ook onze regering zich stellen, zeker gezien haar keuze om Suriname symbolisch toe te vertrouwen aan de godheid uit de Hebreeuwse traditie, zoals gebeurde bij de inauguratie van de huidige regeerders.
Het zionisme is een complexe en historisch beladen beweging die oorspronkelijk ontstond als een streven naar een Joodse thuisstaat, maar in de loop der eeuwen verschillende vormen en invloeden heeft aangenomen. Kritische stemmen wijzen op de verwevenheid van bepaalde zionistische stromingen met de huidige politieke machtstructuren in Washington en met invloedrijke economische spelers wereldwijd. In esoterische en alternatieve analyses wordt soms een verband gelegd tussen zionistische ideologieën en occulte tradities, waarbij men spreekt over een Luciferiaanse impuls die ten grondslag zou liggen aan bepaalde geopolitieke agenda’s. Voorlopig blijven dergelijke visies controversieel en zijn ze zeker niet algemeen aanvaard. In het licht van de Palestijnse kwestie nodigen ze wel uit tot een dieper onderzoek naar de ethische en spirituele fundamenten van macht en invloed in de wereld.
Het is evenwel belangrijk om deze thema’s met openheid en respect te benaderen, zodat dialoog mogelijk blijft en we gezamenlijk kunnen streven naar waarheid en gerechtigheid.
Wat de bewegingen — in Brussel, Tel Aviv, en elders — gemeen hebben, is een diepe morele verontwaardiging bij delen van de bevolking die wakker en alert blijft. Ze trekken een rode lijn. Tegen genocide. Tegen politieke inertie. Tegen het vergeten van menselijke waardigheid. Ze kiezen voor humanisme en ethiek.
De vraag is nu: durft ook onze regering die lijn te volgen?
Welke keuze blijft ons immers in Suriname? Zwijgen terwijl de rest van de wereld roept?
Want, hoe dan ook, ongeacht wat de aanleiding is voor een gewapend conflict, waar dan ook op de planeet, kan een regering het standpunt handhaven dat ze voorstander is van vredevolle communicatie en conflictoplossing en geweld ten zeerste afkeurt.
Verder beleid zou kunnen zijn dat we ons aansluiten bij andere landen die dit al decennialang doen. Zo heeft Costa Rica al sinds 1949 geen leger en investeert het in onderwijs en gezondheid. Het land wordt vaak genoemd als voorbeeld van een vreedzame natie. Ook IJsland heeft geen permanent leger en kent een lange traditie van diplomatieke neutraliteit. En Bhutan richt zich op Bruto Nationaal Geluk en heeft een defensieve houding zonder expansieve militaire ambities.
Suriname als vredesstaat, als Ahimsa-land [7] . Waar wachten we op? Het zou de begroting alvast heel wat verlichten.
Zulk een standpunt van de regering, dus eigenlijk onze houding als Surinamers, zou dan niet telkens opnieuw moeten worden bepaald. Wij moeten ons wel eerst hierover collectief kunnen uitspreken. Dit kan makkelijk in de vorm van een referendum.
Naast het dominante groeimodel dat draait om extractivisme en controle – grotendeels een voortvloeisel van de zionistische machtsstructuren –, bestaan er spirituele tradities die leven, vruchtbaarheid en verbondenheid centraal stellen. In Suriname leven deze benaderingen van Buen Vivir voort bij inheemse gemeenschappen, marrons en afstammelingen van contractarbeiders. Hun rituelen en omgang met de natuur weerspiegelen zorg, wederkerigheid en respect voor het leven — waarden die vandaag relevanter zijn dan ooit.
Het geheel roept dan ook een fundamentele vraag op: kiezen we voor een toekomst waarin alle tradities en stemmen een plaats krijgen, of herhalen we de fouten van een exclusief en gewelddadig verleden? Kiezen we voor een militaire macht of voor een pacecracie [8], een land dat vrede, burgerdemocratie en welzijn – kortom nationaal geluk – vooropstelt?
Een open maatschappelijk debat over de symboliek en implicaties van zulke religieuze handelingen is dringend nodig. Want als de geschiedenis ons iets leert, dan is het dat wapens in een conflict nooit vrede brengen.
Durven wij kiezen voor een pacecratie? Wordt Suriname een Ahimsa-land?
Bronnen :
[1] https://unitednews.sr/kabinet-simons-rusland-houdt-standpunt-over-pales…
[2] https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2025/08/01/israelische-schrijver-david-gro…
[3] https://www.btselem.org/press_releases/20250728_our_genocide
[4] https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2025/06/16/minstens-75-000-mensen-nemen-de…
[5] https://www.nu.nl/midden-oostenconflict/6365186/tienduizenden-israelier…
[6] https://impact-press.nl/nl/telaviv-nieuws/
[7] Afgeleid van het Sanskriet ahimsa (geweldloosheid), bekend uit het hindoeïsme, boeddhisme en jainisme. Een land dat zich inzet voor absolute geweldloosheid.
[8] Pacecracie – een samentrekking van het Latijnse pace ( vrede) en demos kratos ( het volk regeert).
UNITEDNEWS
| united news | Door: Redactie
