Reactie op: China financiert drinkwaterprojecten in binnenland
| starnieuws | Door: Redactie
Wanneer investeringen in het binnenland van Suriname onderwerp van gesprek zijn, draait het niet alleen om het aanleggen van leidingen of het plaatsen van pompen. Het gaat om de diepere machtsverhoudingen achter wie werkelijk de touwtjes in handen heeft bij de ontwikkeling van onze natie. Terwijl China serieus investeert in drinkwaterinfrastructuur in het binnenland, blijft de betrokkenheid van de Verenigde Staten beperkt tot beloftes en politieke retoriek, die vooral kleur bekennen door oorlogstaal en geopolitieke druk in plaats van duurzame samenwerking.
De harde waarheid is dat we in Suriname onder de huidige VS-regering geen grote financiële steun zien voor ontwikkeling. Wat
China profileert zich als een serieuze economische partner die pragmatisch investeert in de energie- en infrastructuursector. De drinkwaterprojecten zijn daarvan een concreet voorbeeld. Dit betekent niet dat we kritiekloos moeten juichen: de afhankelijkheid die daarmee gepaard kan gaan, vereist waakzaamheid en transparantie. Maar feit blijft dat China nu de partij is die met kapitaal
In dit debat mag ook de rol van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) niet ontbreken. Zoals econoom Ha-Joon Chang stelt in zijn boek The Bad Samaritans, staat het IMF symbool voor het neoliberale beleid dat vaak wordt opgelegd aan ontwikkelingslanden. Bezuinigingen, marktliberalisering en schuldaflossingen worden in Suriname gepresenteerd als noodzakelijke voorwaarden voor financiële steun, maar komen in de praktijk neer op het ontnemen van beleidsruimte en het verzwakken van sociale beschermingsmechanismen.
Suriname is geen lege rekenmachine die louter macro-economische stabiliteit moet nastreven. Het is een land met een complexe koloniale geschiedenis, een kwetsbare economie die afhankelijk is van grondstoffen, en sociaal-maatschappelijke uitdagingen die niet met de harde neoliberale maat worden gemeten. De door het IMF geëiste maatregelen leiden tot het verslechteren van onderwijs, gezondheidszorg en sociale vangnetten, terwijl structurele hervormingen traag doorwerken en het vertrouwen afneemt.
Chang’s analyse toont hoe rijke landen zelf hun economische successen bereikten door juist jonge industrieën te beschermen en staatsinterventie toe te passen, maar dat ontwikkelingslanden nu weinig ruimte krijgen voor eigen maatwerk. Deze asymmetrie legt Suriname in een keurslijf waarin het sociale rechtvaardigheid en duurzame groei moet opofferen aan rigide internationale regels.
Wat betekent dit concreet voor Suriname? Het land moet zich onttrekken aan de blinde navolging van externe dogma’s en zelf haar ontwikkelingsstrategie oppakken. Dit vergt:
- ● Economische diversificatie, met minder afhankelijkheid van olie en grondstoffen, en meer focus op landbouw, industrie en diensten.
- ● Bescherming en versterking van sociale investeringen in onderwijs, gezondheidszorg en sociale vangnetten, ook wanneer dit aanvankelijk vraagt om tijdelijke begrotingstekorten.
- ● Beleidsvrijheid, zodat Suriname eigen keuzes kan maken zonder starre IMF-voorwaarden die niet aansluiten bij haar eigen context.
- ● Regionale samenwerking binnen CARICOM en met opkomende economieën om technische en financiële capaciteit te vergroten.
- ● Transparantie en bestuurlijke versterking om corruptie en wanbeheer tegen te gaan en buitenlandse investeringen op een rechtvaardige wijze te managen.
Suriname kan en moet breken met het keurslijf van het IMF en het vrijblijvende geopolitieke geschuif rond de belangen van grootmachten. Het land heeft nu de mogelijkheid om een eigen koers te varen, geworteld in dialoog met de samenleving en gebaseerd op sociale rechtvaardigheid en duurzame groei.
De illusie dat de Verenigde Staten ons land ontwikkelen met welwillende hulp is inmiddels ontkracht door het ontbreken van concrete projecten en financiële steun. Het is China dat nu die rol vervult in de praktijk, met alle kansen en bedreigingen die dat meebrengt. IMF-beleid dwingt Suriname echter onacceptabele offers af en biedt geen antwoord op onze unieke situatie.
Het is daarom een dringende oproep aan deze regering en aan DNA om dit moment te grijpen en het roer om te gooien. Geen vreemde politiek, geen opgelegde dogma’s, maar een eigen-wijsheid die recht doet aan Suriname en haar toekomst.
Het debat over drinkwater en andere infrastructuurontwikkeling in ons land is daarmee niet slechts een lokaal technisch vraagstuk, maar een spiegel van het grotere vraagstuk van soevereiniteit en rechtvaardigheid in onze internationale betrekkingen. Suriname verdient een nieuw economisch kompas dat rechtvaardigheid koppelt aan groei — op eigen voorwaarden en in eigen handen.
Drs. Ing. Colvin Overdiep MPhil
Autonoom denker (en kritisch in geopolitieke & ontwikkelingsvraagstukken)
Bronnen en inspiratie:
Ha-Joon Chang – The Bad Samaritans: The Guilty Secrets of Rich Nations and the Threat to Global Prosperity
| starnieuws | Door: Redactie
