LUCHTKASTELEN VOOR DE TOEKOMST

Auteur: Armand Snijders.

Recentelijk vierden de leiders van de drie coalitiepartijen groot feest. Ze sloegen zichzelf uitbundig op de borst voor het goede werk dat ze in hun eigen ogen in de afgelopen vier jaar hebben verricht.

En ze beloofden weer luchtkastelen voor de toekomst, die de kiezers zo lek kunnen prikken.

Deze regering heeft de vreemde gewoonte om iedere mijlpaal die wordt gehaald in eigen partijkringen breeduit te delen en liefst groots te vieren. Ook al viel er in feite nog niets te vieren: het een-, twee-, driejarig bestaan van de regering was aanleiding om dat te herdenken, net zoals de hoogtepunten

van één, twee, drie en – zoals in het weekeinde- vier jaren na de verkiezingen. En ook precies halverwege de regeringsrit wierpen de coalitiepartners elkaar lof toe. Zelfs de 65e verjaardag van president Chandrikapersad Santokhi werd herdacht alsof het een kwestie van nationaal belang betrof.

Al die gelegenheden hebben doorgaans één ding met elkaar gemeen: de sprekers laten zich van hun beste zijde zien en vertellen de meest fantasierijke verhalen, onderwijl venijnige sneren uitdelend naar andere partijen en critici. De vele onderlinge ruzies worden vergeten, voor even klinkt men eensgezind. Maar bovenal worden de echt heikele zaken verzwegen en gewoon gedaan

alsof die er niet zijn.

Het maakt die feestelijke bijeenkomsten tot inhoudsloze fuifjes die vooral bedoeld zijn om zoveel mogelijk mensen op de been te brengen. Zodat achteraf van de daken geschreeuwd kan worden dat je een partij van formaat bent. Dat al die mensen gratis van heinde en verre worden aangevoerd en op z’n minst een portie krijgen – en in sommige gevallen een gevulde enveloppe – wordt verzwegen.

Zowel bij Abop/Pertjajah Luhur als in partijcentrum De Olifant van de VHP konden de leiders hun gespeelde geluk niet op over al die mooie dingen die de samenleving de partijen het komende jaar nog te wachten staat. Ronnie Brunswijk en Paul Somohardjo maakten zelfs samen een vreemd vreugdedansje in verband met de verwachte 140.000 stemmen die ze denken te gaan halen. Twee weken geleden gingen ze nog uit van honderdduizend en Brunswijk zei toen zelfs terug te treden als dat aantal niet werd gehaald. Nu heeft hij de lat voor zichzelf dus nog hoger gelegd.

Aan de Jagernath Lachmonstraat gilde een in oranje gestoken Santokhi bijna hysterisch “We gaan door, we gaan door…” in de microfoon. Hij weet zeker dat de VHP een absolute meerderheid gaat behalen bij de volgende verkiezingen, misschien wel meer. Eerder op de dag had de regering onder leiding van Santokhi een persconferentie gegeven om te benadrukken hoe goed zei al vier jaar bezig zijn. Alle verworvenheden van de regering werden keurig opgesomd.

Bij al die bijeenkomsten viel het op dat de kopstukken wel heel erg in herhaling beginnen te vallen over wat is gedaan en – vooral – wat men in de resterende regeerperiode nog wil bereiken. Om dat te accentueren werd weer een heus boekwerk gepresenteerd, zoals dat ook al twee of drie keer eerder werd gedaan in de afgelopen vier jaar. De titel ‘Van crisisbeheersing naar stabilisatie, groei en duurzame ontwikkeling met durf, moed en leiderschap’ laat niets aan de verbeelding over

Maar wie er doorheen bladert, kan niet anders concluderen dat het een herhaling van zetten is en weinig om het lijf heeft. Het geld had beter aan nuttiger zaken besteed kunnen worden. De plannen voor het komende jaar zijn allang bekend, zoals het aantrekken van buitenlandse en binnenlandse investeringen door het verbeteren van het ondernemingsklimaat en het bieden van stimulansen voor investeerders. Daar was de regering toch al vanaf haar aantreden mee bezig?

Het ministerie van Buitenlandse Zaken werd voor dat doel met International Business en Internationale Samenwerking uitgebreid. Dat heeft bitter weinig opgeleverd. Je zou mogen verwachten dat dan nu wordt uitgelegd hoe men dat in de resterende maanden wel wil gaan realiseren. Maar het bleef bij dat inhoudsloze voornemen.

En zo hangen de meeste plannen als los zand aan elkaar, zodat je als kiezer niet veel wijzer wordt. De belastinghervormingen om de overheidsinkomsten te verhogen en het verminderen van overheidsuitgaven om het begrotingstekort te verkleinen, horen we ook al jaren zonder dat er iets concreets gebeurt. De lijst van beloftes die opgesomd worden, is ellenlang. Omdat er geen enkele indicatie wordt gegeven hoe men alles wil realiseren, blijven veel kiezers voor de zoveelste keer met een kater zitten.

Santokhi wist voor één keer het onderscheid te maken tussen het presidentschap en het voorzitterschap van de VHP en liet niet door de propagandadienst van de regering – de CDS – verslag doen van het feestje in De Olifant. Maar kennelijk had hij onvoldoende vertrouwen dat de onafhankelijke en vrije media hun werk naar behoren zouden doen.

Dus de mediacommissie van de partij werd aan het werk gezet om een oranje gekleurd persbericht over de massameeting samen te stellen en rond te sturen, Daarin werd wat overdreven gesteld dat er ‘naar schatting twintigduizend mensen’ waren waarmee ‘de oranje partij weer heeft bewezen de grootste politieke partij in Suriname te zijn’.

In het grijze verleden liet ook toenmalig president Jules Wijdenbosch in 2000 door zijn partij DNP2000 dergelijke persberichten rondsturen. Op de opening van de later naar hem vernoemde Bosjebrug was half Suriname afgekomen en zijn partijbijeenkomsten waren drukbezocht. Maar bij de verkiezingen bleef hij op drie zetels steken. Dit is een les die Santokhi, Brunswijk en al die andere kopstukken zich zeer goed ter harte zouden moeten nemen.

ANALYSE