Column: Voor land en volk
| starnieuws | Door: Redactie
Een baby komt ter wereld met lege handen, maar houdt in zijn piepkleine knuistjes iets groters vast dan goud of goed: liefde, hoop en geloof. Geen aandelen, geen status, geen materiële verworvenheden,
maar de onzichtbare erfenis van zijn moeder – die hem negen maanden heeft gedragen, gevoed en heeft liefgehad. Hij arriveert op aarde vol vertrouwen in het onbekende, met de hoop op een rechtvaardig leven en het geloof dat hij goed zal handelen – voor zichzelf, voor anderen, voor land en volk.Die woorden – voor land en volk – worden in het publieke domein vaak groots uitgesproken. Politici dragen ze als schild, leiders gebruiken ze als slogan, machthebbers schilderen ze op spandoeken. Maar wat betekenen ze nog als ze niet gedragen worden door daden? Als ze niet weerspiegeld worden in gerechtigheid,
mededogen en menselijkheid? Woorden zonder morele inhoud zijn lege dozen: luidruchtig, maar hol.Maar een volk is geen abstract begrip. Het bestaat uit individuen – uit jou, uit mij, uit ieder mens die ademhaalt op deze bodem. Ieder van ons is een levend deel van wat het volk vormt, en een onlosmakelijk deel van het land dat wij bewonen: Suriname. Het is geen toeval dat we op dit stukje aarde zijn geboren. Het is een bestemming, een zegen – maar ook een plicht. Wie Suriname zijn vaderland noemt, draagt de verantwoordelijkheid om het te beschermen, te koesteren, en niet te schaden of te vervuilen. Dit land is er niet alleen om op te leven, maar om mee te leven. We mogen het gebruiken, ja – maar altijd met het besef dat we het ook moeten behouden.Dezelfde baby die het leven instapte met hoop, eindigt zijn reis met lege handen. Na een leven van streven, winnen, verliezen, liefhebben en lijden, sluit hij de cirkel. Zijn handen, nu stil en open, tonen dat hij niets meeneemt van wat hij verzamelde: geen rijkdom, geen roem. Achter zijn baar staan geen verhuiswagens. Zijn nalatenschap ligt niet in zijn bezittingen, maar in zijn daden. Zijn keuzes. Hoe hij geleefd heeft – en voor wie.Zijn lege handen tonen de wereld en moeder natuur dat hij terugkeert naar het onstoffelijke, zoals hij ooit gekomen is – met alleen dat wat werkelijk van waarde was: liefde, hoop en geloof.Wat blijft er over van "voor land en volk" als het niet verweven is met waarheid, opoffering en eerlijke zorg voor de ander? Misschien moeten we het niet blijven roepen in debatten en campagnes, maar zacht herhalen in daden van betekenis. In de manier waarop we zorgen, onderwijzen, dienen. Niet schreeuwend op podia, maar fluisterend in keuzes.Want uiteindelijk zijn het niet de woorden die blijven – het zijn de sporen die we achterlaten.Indra Toelsie
| starnieuws | Door: Redactie
