Waarom verdienen Surinaamse politici zoveel meer dan het volk?
| starnieuws | Door: Redactie
In Suriname is sober leven geen keuze, maar noodzaak. Al decennialang wringt het dagelijks bestaan: stijgende prijzen, een instabiele munt, werkloosheid die als een schaduw over hele gezinnen hangt. En toch -
of juist daarom - leeft er een diepgewortelde kracht onder de bevolking: de wil om ondanks alles door te gaan. Het is die veerkracht die Suriname draagt. Maar wie draagt de leiders?Sinds 16 juli is de nieuwe Wet Geldelijke Voorzieningen van kracht. Hierdoor stijgt het presidentiële inkomen naar SRD 260.000 bruto per maand, inclusief toelagen voor representatie en management, maar exclusief extra’s zoals huisvesting, beveiliging, vervoer en zorg. Omgerekend is dat circa USD 6.667 per maand, oftewel USD 80.000 per jaar - ruim dertien keer het gemiddelde inkomen van een Surinamer. Deze schatting hangt af van de wisselkoers (momenteel rond
SRD 39 per dollar), die sterk kan fluctueren. De werkelijke impact op de staatsbegroting hangt mede af van koersschommelingen en begrotingsdiscipline. De cijfers zijn onthutsend. Suriname staat hiermee in de regionale top als het gaat om inkomensverschillen tussen politieke leiders en het volk. Alleen in Guyana verdient de president relatief nog meer. Ter vergelijking: in Brazilië, een land met enorme schaal en complexiteit, verdient de president slechts 1,7 keer het nationaal gemiddelde. In Mexico ligt dat getal zelfs nog lager.
Onderstaande tabel zet Suriname af tegen andere landen in de regio en laat zien hoe groot de kloof is tussen het jaarsalaris van presidenten en parlementsleden enerzijds, en het gemiddelde inkomen in het betreffende land anderzijds:
Tabel 1: Overzicht van de verhouding tussen het jaarsalaris van staatshoofden en parlementsleden en het gemiddeldinkomen in hun land. Samengestelde gegevens op basis van officiële overheidsrapporten en internationaledatasets (2024–2025). *Voor Barbados en Jamaica geldt de verhouding voor de premier.
De kloof is dus geen noodzakelijk kwaad. Het is een politieke keuze.Wat zegt het over een samenleving wanneer haar hoogste ambtsdragers zichzelf een salaris toekennen dat tientallen keren boven het inkomen van de gemiddelde burger ligt? Wanneer privileges - chauffeurs, beveiliging, huishoudpersoneel - vanzelfsprekend zijn geworden, en transparantie over de kosten ontbreekt?Deze vraag gaat verder dan cijfers. Ze raakt aan de kern van wat leiderschap zou moeten zijn: dienstbaarheid. In een gezonde democratie is leiderschap geen ladder naar luxe, maar een mandaat tot verantwoordelijkheid. Wie leiding geeft aan een samenleving waarin de meerderheid worstelt om rond te komen, hoort zijn levensstijl daarop af te stemmen – niet uit populisme, maar uit principe.Juist nu, in een tijd waarin het vertrouwen in de politiek wankel is, hebben burgers behoefte aan geloofwaardigheid. Dat vraagt om meer dan goede intenties of ambitieuze plannen. Het vraagt om integriteit in de praktijk. En dat begint bij de vraag: hoeveel is genoeg?Niemand betwist dat een president een fatsoenlijk salaris verdient. De verantwoordelijkheden zijn groot, de werkdruk enorm. Maar wanneer de beloning het karakter krijgt van een vorstelijk inkomen, losgezongen van de realiteit van het volk, dan verliest het ambt zijn morele anker.Daarnaast ontvangen de president en vicepresident diverse extra’s. Er zijn geen officiële, publiek toegankelijke begrotingen waarin deze vergoedingen afzonderlijk zijn uitgesplitst. Dit gebrek aan begrotingsinzicht maakt het voor burgers en parlement moeilijk om controle uit te oefenen op de werkelijke kosten.Het beloningssysteem voor politieke ambtsdragers moet dringend worden herzien - niet willekeurig, maar op basis van redelijkheid en maatschappelijke legitimiteit. Een onafhankelijke commissie zou structureel moeten toetsen of salarissen passen bij het nationaal inkomen en of extra voorzieningen geen verborgen inkomens vormen. In landen als het VK doet de Independent Parliamentary Standards Authority (IPSA) dit al transparant en controleerbaar.Meer nog dan een technische kwestie, is dit een morele. Want als het verschil tussen leider en geleide zo extreem wordt, dan raakt dat aan de essentie van representatie. Een leider die zijn salaris verhoogt, terwijl het minimumloon nauwelijks de dagelijkse boodschappen dekt, zendt een signaal uit: ik ben het waard, jullie moeten het doen met minder.En dat signaal werkt door. Het voedt het cynisme, de onverschilligheid, het wantrouwen. Niet alleen in de huidige machthebbers, maar in het hele politieke bestel. Dat is de werkelijke prijs van buitensporige inkomens aan de top: het kost geen SRD’s, maar geloof in de democratie.In een land waar mensen met creativiteit en doorzettingsvermogen het hoofd boven water houden, verdienen ze meer dan een leider die boven het volk zweeft. Ze verdienen een voorbeeld. Iemand die laat zien dat leiderschap niet draait om wat je neemt, maar om wat je geeft.De vraag is dus niet alleen wat een president waard is. De diepere vraag luidt: wat is het volk waard in de ogen van zijn leiders? Zolang daar geen eerlijk antwoord op komt, blijft de kloof bestaan - niet alleen in inkomen, maar in vertrouwen. En die laatste is het moeilijkst te dichten.Vincent Roep| starnieuws | Door: Redactie
